Over het algemeen voel ik me reuze vrouwelijk. Oké, je ziet me vrijwel nooit op hakken en in een rokje zul je me ook niet snel tegenkomen, maar ik ben van mening dat ik daar wel mee weg kom. Ik overcompenseer deze gebreken namelijk met vijfentwintig lagen mascara en dus een vrouwelijk gezicht. De laatste keer dat ik een rokje droeg, scheurde ik er uit. Of nouja, mijn bil scheurde eruit. Een man op straat attendeerde me erop. ‘Je bilt hangt uit je rokje‘. Dat was dus officieel de allerlaatste keer ooit dat ik een rokje droeg. Zo’n bilincident gaat een mens namelijk niet in de koude kleren zitten. Dan nóg maar vijf extra laagjes mascara.
Ondanks mijn hak- en rokjesloze bestaan, heb ik over de rest van mijn feminien niets te klagen. Behalve twee keer per jaar. Namelijk als we naar de beurs in Milaan gaan. In Italië lijken alle vrouwen vooraan te hebben gestaan toen God elegantie stond uit de delen. Goed, dan hebben we het niet over de Bertolli-mamma’s, maar over die horde meisjes die in de grote steden ronddartelen. Met jurkjes, enorme stilleto hakken en een haardos waar zelfs Geert Wilders niet tegenop kan. Maar die meisjes an sich zijn niet het probleem. Het zijn meer de bazen van Karma waar het probleem ligt. Het olijke broertjesduo dat elke beurs aanwezig is.
Het begint bij het feit dat we altijd een enorme lading aan drop en stroopwafels meenemen. Niet voor ons, maar voor onze klanten, potentiële klanten en medecollega’s. Het probleem is: alles belandt ieder jaar weer in mijn mond. Niet eens omdat ik drop en stroopwafels zo lekker vind, maar het gebeurt gewoon. Wat ik me ook voorneem, ik krijg het iedere dag voor elkaar om in een onbewaakt moment de enorme puntzak op mijn schoot te nemen, en onbewust het ene na het andere snoepje naar binnen te proppen. Pas als ik uit mijn ooghoek de grijnzende blik van de broertjes Karma zie, weet ik dat ik ook die dag weer geen elegantie-punten heb verdiend.
In het begin probeerde ik ze nog wel te overtuigen dat ik normaal gesproken echt heel gezond leef, maar nadat ik tijdens het avondeten een keer én een spaghetti én een risotto bestelde, nemen ze op dat gebied niet veel meer van me aan. Maar het is niet alleen het eten, het is ook mijn danstechniek. Steevast belanden we ieder jaar één avond op de tafels, om ons de volgende dag slepend naar de Micam te verplaatsen. Waar onze Italiaanse collega’s op deze avonden altijd zeer soepel met de heupjes heen en weer staan te wiegen, spring ik met mijn vuisten richting het plafond de tent rond. Zogenaamd grappen de broertjes dan tegen elkaar dat ze niet in mijn buurt moeten dansen, ‘mits je liever een bloedneus hebt’. Maar stiekem menen ze het wel. Want ik als ik eraan kom gedanst, zetten ze snel een klein stapje naar achteren.
En ook op de beurs zelf gaat het zelfvertrouwen wat betreft mijn vrouwelijkheid niet bepaald omhoog. Alle schoenen die door de Italianen zijn gemaakt zijn maatje 37, en met een beetje geluk 38. Met mijn maatje 39/40 pas ik daar dus niet in, maar als een klant mij vraagt om een schoen even aan te trekken, wil ik daar toch geen nee op zeggen. Met geveinsde souplesse probeer ik mezelf dan in zo’n schoentje te proppen, maar dat dit er duidelijk niet soepel uitziet, blijkt uit de paniekerige blik in de ogen van het Italiaanse opperhoofd. Die stoot zijn zoons aan met de opdracht zijn schoenen als de wiedeweerga uit mijn reuzinnen klauwen te redden. Dat doen ze braaf. En ik blijf met maar één gedachte achter: halloinbenkloontje.
Aan het eind van de beurs zie ik er naar uit om weer terug te gaan naar ons oude vertrouwde reuzenland. Maar eerst nog even een foto met de broertjes Karma. Want hoe onvrouwelijk ik me ook voel, we hebben door de jaren heen een heuse band gesmeed. Als ik op het punt sta om te vertrekken, komt één van de twee op me afgesneld met een schoenendoos in zijn handen. ‘Suzette, here you are. So that you also can show a new model. Size 44.‘ Met een grijns krijg ik een spiksplinter nieuw Karma paar overhandigd. Gewoon in mijn eigen maat. Ik mag me in Italië dan wel niet vrouwelijk voelen, maar ieder nadeel heb z’n voordeel zullen we maar zeggen.
De gebroeders én het inmiddels uitgescheurde rokje.
Leave a Reply