Zomertijd is beurzentijd. Met praktisch onze halve showroom hebben we ons weer van Amsterdam naar Düsseldorf weten te verplaatsten. Terwijl we de dag voor vertrek dachten alles tot in de puntjes te hebben voorbereid, was het – een uur voordat de ICE vertrok – complete chaos. De foto’s waren niet goed geprint, het systeem moest nog op de server worden gezet en de stroopwafels voor de Italianen waren nog niet ingeslagen. Als klapper op de vuurpijl begonnen we ineens te twijfelen of het niet handiger was om toch met de auto te gaan. Maar, overtuigden we elkaar, ‘de trein is wel echt chiller’.
Buiten adem, compleet bezweet en met vijftigduizend kilo aan bagage, kom ik acht minuten voor vertrek aan op Amsterdam Centraal. Alles is gelukt, we moeten alleen de trein nog halen. Ergens in de ochtend moet er in mijn hoofd een moment van kortsluiting hebben plaatsgevonden, waardoor ik dacht dat het een goed idee zou zijn om met de fiets naar het station te gaan. Met vijf tassen en een bungelende zak sushi aan mijn stuur – what was I thinking?
Bewust van mijn tijdgebrek sprint ik paniekerig langs alle volgestouwde rekken in de fietsenflat, naarstig op zoek naar een plekje waar ik mijn fiets kan stallen. De stress druipt blijkbaar van mijn gezicht af, want één van de bewakers kijkt me aan met een blik van: ‘Ik haal hem weg als je hem zomaar ergens tussenpropt’. Ik kijk terug met een blik van: ‘Dat weet ik. Lul’. Bepakt en bezakt ren ik de stationshal binnen. Ik presteer het om binnen een minuut twee flesjes water te halen én het goede perron te vinden. Als ik de trein inspring, sluiten de deuren zich meteen achter me. Mijn collega staat me met een rood hoofd op te wachten. We zijn het erover eens. Dit moet op de terugweg anders.
Na een geslaagde beurs besluiten we om ruim van te voren naar het station te vertrekken, want: een Carlala-ezel stoot zich in het algemeen, geen tweemaal aan dezelfde steen. Het originele plan was om een taxi te pakken, maar dan zien we ineens een bus. Onder het motto ‘geldbesparing’ stappen we in en controleren nog even of we in de goede bus zitten. Dat zitten we. Tien minuten voordat onze trein vertrekt, arriveren we op het vliegveld. Tot onze grote schrik blijkt het treinstation – genaamd ‘Dusseldorf Airport’ – helemaal niet bij het vliegveld te liggen, maar ongeveer acht minuten daarbuiten.
In blinde paniek houden we een taxichauffeur aan die we zo’n beetje dwingen ons naar het treinstation te brengen. We hebben nog precies acht minuten. Al scheldend zit ik naast hem. Hij verrekt geen spier. Als een auto voor ons 10km per uur besluit te gaan rijden, ontplof ik zowat. De taxichauffeur verrekt nog steeds geen spier. Na de langste acht minuten van mijn leven komen we eindelijk aan op het station. Ik gooi de deur open terwijl we nog rijden en prop een briefje van twintig euro in de handen van de chauffeur. Mijn collega blijkt haar manieren gelukkig niet te verliezen ten tijden van onmenselijke stress, en slingert nog net een Duitse afscheidskreet in de richting van de taxi.
De treindeuren sluiten zich pre-cies voor onze neus. Mijn collega en ik kijken elkaar aan. Gebeurt dit echt? In shock – ik overdrijf niet – vragen we aan een conducteur wanneer de eerstvolgende ICE naar Nederland vertrekt. Over drie uur, informeert hij ons. We kijken elkaar weer aan, en denken hetzelfde: die trein, echt zoveel chiller dan een auto…
![FullSizeRender[1]](http://carlalafashion.com/wp-content/uploads/2015/08/FullSizeRender1-e1438775615951.jpg)
[separator type=’transparent’ color=” thickness=’5′ up=’5′ down=’5′]
[separator type=’transparent’ color=” thickness=’5′ up=’5′ down=’5′]
[separator type=’transparent’ color=” thickness=’5′ up=’5′ down=’5′]
[separator type=’transparent’ color=” thickness=’5′ up=’5′ down=’5′]
[separator type=’transparent’ color=” thickness=’5′ up=’5′ down=’5′]
Leave a Reply