De zomer is mijn allerlievelings. Volgens mijn omgeving kan dat niet. Lievelings is al een overtreffende trap, dus iets wat je lievelings is, kan niet ook nog eens je allerlievelings zijn. Zelfs als Neerlandica vind ik dat onzin. Naast het feit dat mijn omgeving vindt dat de samenstelling allerlievelings niet correct is, vindt mijn omgeving ook nog eens dat allerlievelings een kinderachtig woord is. Ook dat vind ik niet. Allerlievelings is een van mijn allerlievelings woorden. Het drukt zo heerlijk precies uit hoe blij je van iets wordt. Van de zomer bijvoorbeeld. De zomer is echt mijn allerlievelings.
Al in januari begint mijn heimwee naar mijn favoriete seizoen. Ik heb dan net de eerste tien dagen van de winter weten te overleven, maar langer dan dat lukt gewoon niet. September en oktober zijn meestal nog oke omdat de zomer nog vers in je geheugen zit. Net als dat zomerkleurtje op je hoofd. November is ook nog prima, want dan ben ik jarig (ja ik vind het nog steeds leuk om jarig te zijn), en in december vieren we Sinterklaas, Kerst en Oud & Nieuw. Maar op 1 januari begint steevast mijn jammerklacht. Dit jaar had ik mezelf tijdens oudejaarsavond compleet om zeep geholpen. Dat vind ik dan weer kinderachtig, maar goed, dat soort dingen gebeuren. Kermend werd ik rond een uurtje of twee (in de middag) wakker. Over de ijskoude vloer sleep ik mezelf naar de badkamer. Ik denk met weemoed terug aan de zomer, dan is de vloer gewoon warm. In de spiegel zie ik dat ik wat weg heb van een lijk, ook dat is anders in de zomer. Ik sleep mezelf terug over de ijskoude vloer. In de zomer is die wel gewoon warm.
Als het dan ein-de-lijk weer zomer is, kan ik mijn geluk niet op. Bij elke zonnestraal trek ik meteen mijn lange broek uit en heis ik me in een hotpants of een jurkje. Negentien graden met zon? Prima. Het is wel gewoon zomer. In mijn eentje zit ik gerust hele dagen bij koffietentjes. Met een krantje, een cappuccino en de zon, mijn beste vriend. Alles in de zomer is goed. Zelfs als je jezelf per ongeluk weer eens om zeep hebt geholpen – kinderachtig, maar ja, het gebeurt -, is de schade beperkt. Je sleept je over een warme vloer naar de badkamer, kijkt in de spiegel, en ziet dat je gezicht er heerlijk gebruind bij staat. Je voelt je veel minder goed dan dat je eruit ziet, maar dat geeft niet, want het is wel gewoon zomer.
Tegen het eind van de zomer, eigenlijk als de zomer nog bezig is, begin ik psygisch alweer in verval te raken. Het idee alleen al dat de zomer bijna voorbij is doet me bijna in een depressie vervallen. Geen zon, geen jurkjes, geen koffietentbezoekjes. Geen strand, geen zwoele zomeravonden, geen gloeiende wangen. Angstvallig ren ik bij elke zonnestraal naar buiten, en die lange broek trek ik echt pas aan als het vijftien graden is. Eind augustus, het is een kwelling. Maar gelukkig is er dan altijd weer die ene week de me nog even doet vergeten dat de herfst steeds dichterbij sluipt. Die week waarin de zon altijd schijnt, er volop Aperol Spritz wordt gedronken en er vooral veel schoenen worden verkocht. De beurs in Milaan. Ik ben hem dankbaar. Let there be sun.
Leave a Reply